İlk kuşak Cumhuriyet öğretmenlerinden olan anneannemin üzerimdeki etkisinden midir, mizaçla mı ilgilidir bilmem, kendimi bildim bileli içimdeki “topluma faydalı olma” dürtüsü çok güçlü oldu. Bugün çocukluk ve gençliğimin bu yöndeki hayallerini ve naif girişimlerini anımsadığımda yüzüme sevecen ve memnun bir gülümseme yerleşiyor. Bu yüzden üniversitede Kamu Yönetimi ve Siyaset Bilimi okumayı tercih ettim. Daha sonra aktif siyasetin bana göre olmadığına karar verip akademisyenliğe yöneldim ve kendimi hâlen görev yaptığım Mimar Sinan Üniversitesi Sosyoloji Bölümü’nde buldum. Hayat yolculuğunda ilerledikçe toplumsal hayata katkıda bulunma özlemim canlılığını hep korudu, bununla birlikte sınırlar anlamını yitirdi, ülkeleri, ideolojileri, ekolleri ayıran çizgiler yavaş yavaş hayatımdan çıktı. Söz konusu özlemim doğrultusunda meylettiğim çeşitli toplulukların görünür ya da görünmez sınırlarına çarpıp çaresiz ve yalnız hissettiğim, küstüğüm dönemler oldu. Bu sırada kişisel hikâyemde beni zorlayan bazı eşikler vesilesiyle başta yoga olmak üzere çeşitli farkındalık pratikleri ile tanıştım. Kendime doğru yaptığım yolculuk derinleştikçe bizleri birbirimizden ayıran sınırların aşılmasında salt akademik eleştirinin sınırlılıklarını daha net görmeye başladım. 2016 senesinin Mart ayında Empatinin Gücü adlı bir seminerde Şiddetsiz İletişim yaklaşımıyla tanışınca yapbozun kayıp parçasını bulmuş gibi rahatladığımı hatırlıyorum. O günden beri, kişisel dönüşüm ile toplumsal dönüşümün birbirinden ayrılamayacağı inancıyla, akademik çalışmalarımı hayatıma giren çeşitli farkındalık pratikleri ve Şiddetsiz İletişim yaklaşımıyla bir araya getirmeye çabalıyorum. İçtenliğe soyunarak ve naifliği kutlayarak da, bütünlük içinde, insanlara, barışa kısaca hayata katkıda bulunabileceğime dair umutluyum. Bu umutla hem üniversite içinde hem de dışında keşiflerimi derinleştirmeye ve paylaşmaya devam ediyorum.

​

Daha fazla bilgi için: bukekoyuncu@gmail.com